ابراهیم چشم های زیبایی داشت.

خودش هم می دانست

شاید به خاطر همین بود هیچ وقت نمی گذاشت آرام بماند.

یا سرخ از اشک و دعا و توبه بود یا سرخ از خستگی روزها جنگیدن و نخوابیدن.

میگفتم: من یقین دارم این چشم ها تحفه ای ست

که تو به درگاه خدا خواهی داد.

همین هم شد...